Chapter 6 :: หลบหนี! (Run away!)
“จะทำอะไร
ปล่อยฉันลงนะ! ....โอ๊ย!”
ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบกร่างบางพาดบนบ่าเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง
แล้วโยนร่างที่อยู่บนบ่าลงบนเตียงนอนหนานุ่ม ร่างสูงใหญ่โถมกายทาบทับร่างใต้อาณัติตน
แล้วเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอขาวนวลของร่างบางที่ถึงแม้จะผ่านการวิ่งจนเหงื่อท่วมมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้กลิ่นกายหอมอ่อนๆของร่างบางลดน้อยลงเลย...
“อะ
หยุดนะ บอกว่าให้หยุดไง! อื้อ!”
ร่างบางร้องห้ามอย่างตื่นตระหนกเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนของร่างสูงเริ่มไล้เข้ามาภายใต้เสื้อเชิ้ตจนมาหยุดเคล้นคลึงอยู่ที่ยอดอกสีหวานทั้งสองข้างแรงๆ
แล้วแนบริมฝีปากร้อนรุ่มลงบนกลีบปากบางของร่างข้างใต้อย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน.....ปลายลิ้นหนาตวัดเกาะเกี่ยวความหอมหวานภายในโพรงปากบางอย่างไม่รู้จักพอ
...ราวกับจะแกล้งให้ร่างเล็กกว่าขาดอากาศหายใจ...
“อือ....อื้อ!..อึก.”
เรือนกายขาวนวลพยายามดิ้นและสะบัดหน้าหนีจากการรุกล้ำที่ริมฝีปากจนปอยผมสีทองอ่อนนุ่มปลิวไสวไปมา...ร่างสูงจึงจำต้องผละจูบออกมาอย่างเสียมิได้...
“แฮ่ก
แฮ่ก แฮ่ก....”
เสียงหอบหายใจหนักๆดังขึ้นทันทีหลังจากที่ร่างสูงยอมปล่อยให้ริมฝีปากสีสดได้เป็นอิสระ....ปากบางที่เผยอออกเล็กน้อยจากรสจูบดุดันเมื่อครู่มีหยาดน้ำใสประปรายตรงมุมปากเล็กน้อยดูแล้วเหมือนกำลังเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว
....ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนร่างตรงหน้าก็สามารถทำให้ร่างสูงเสียการควบคุมได้เสมอยามที่ได้ใกล้ชิด...จนนานวันเข้ามันเริ่มก็ก่อตัวเป็นนิสัยเสียบางอย่างขึ้นมาภายในจิตใจของเขาซะแล้ว....นิสัยเสียๆที่อยากจะขังคนๆนี้ไว้กับตัวเองตลอดไป...ไม่อยากปล่อยให้ร่างบางหนีเขาไปไหนได้ทั้งนั้น
“หึ แค่จูบก็หมดแรงแล้วเหรอ...นั่นมันแค่เริ่มต้นเท่านั้น...อย่าพึ่งเหนื่อยสิ...” ร่างสูงกระซิบเสียงหยอกเย้าพลางใช้มือเกลี่ยปอยผมสีทองที่ลงมาปรกหน้าร่างบางออกให้
“แฮ่กๆ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...”
ร่างสูงหาได้สนใจเสียงร้องห้ามอย่างสั่นกลัวนั้นไม่...
มือหนาลงมือกระทำหน้าที่ของมันโดยการถอดกางเกงขายาวและชั้นในของร่างบางออกจนเผยให้เห็นต้นขาเรียวสวยที่พยายามหุบเข้าหากันไม่ให้ร่างสูงแตะต้องส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวของตนเองได้...
“อ๊ะ! อะ ฮ้า!”
ถึงกระนั้นยังไงเรี่ยวแรงของเขาก็ไม่มีทางสู้ร่างสูงได้เลยแม้แต่นิด
อเลาดิจับเรียวขาขาวแยกออกจากกันแล้วใช้มือกอบกุมส่วนไวต่อความรู้สึกของร่างบาง ขยับมือปรนเปรอมันช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ...จนร่างบางต้องหลับตาแน่น...
“อ๊า!
อ่า อึก อื้อ!”
เสียงครางหวานหูถูกเปล่งออกมาจากลำคอเมื่อไม่สามารถทนต่อแรงกระทำที่เบื้องล่างได้ ชั่วขณะหนึ่งร่างบางรู้สึกเหมือนตนเองกำลังล่องลอย
...ในหัวเริ่มว่างเปล่าและเต็มไปด้วยสีขาวสว่างจ้า...แต่แล้วอยู่ๆทุกอย่างก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้ายอีกครั้ง...นัยน์ตาสีส้มฉ่ำเยิ้มรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างทรมาน
เมื่อถูกร่างสูงกลั่นแกล้งโดยการบีบส่วนปลายไม่ให้ร่างบางปลดปล่อยความต้องการภายในกายออกไปได้
“อึก อือ
อเลาดิ ...ทะ ...ทรมาน....”
“ผมไม่ให้คนที่ฝ่าฝืนคำสั่งอย่างคุณมีความสุขได้ง่ายๆหรอก”
ร่างสูงกระชากเน็กไทมามัดที่ปลายส่วนอ่อนไหวร่างบางเอาไว้อย่างแน่นหนา...แล้วเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก
“อื้อ
ฮึก อ๊า! จะ... เจ็บ! ฮึก ฮือ”
ร่างบางกรีดร้องอย่างเจ็บปวด เมื่อร่างสูงกระแทกกระทั้นกายเข้ามาภายในตัวแรงเกินไปโดยไม่ได้ใส่ใจช่องทางด้านหลังที่คับแคบเลยสักนิด...หยาดน้ำใสไหลอาบลงมาข้างแก้มร่างบาง...รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ...ร่างสูงยังคงขยับตัวแทรกกายเข้ามาอย่างถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆตามความพอใจของตนเองจนถึงปลายทางของอารมณ์ปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนในช่องทางด้านหลังของร่างบาง...ไม่สนใจร่างภายใต้ที่กำลังบิดเร้าเพราะไม่สามารถปลดปล่อยความต้องการออกมาได้
“แฮ่กๆ
อ่า อเลาดิ เอา..เน็กไทออก...”
ร่างสูงไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พักหายใจนาน มือหนาพลิกร่างบางให้อยู่ในท่านอนหงายแล้วเริ่มขยับตัวช้าๆ
อีกครั้ง
ร่างบางครางและกัดฟันพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่อร่างกายเขาแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว
“มันสมควรแล้วเหรอที่ผมจะต้องทำตามคนที่คิดจะหนี
อย่างคุณ” อเลาดิถามเสียงแผ่วเบาขณะที่ก้มหน้าลงไปหยอกล้อยอดอกสีหวานแล้วเคลื่อนตัวสอดกายหนักๆ
“ฮึก อ่ะ
ขะ ขอโทษ
ฉันจะ..อา...ไม่หนีอีกแล้ว...”
“พูดสิ..ว่าคุณเป็นของผมคนเดียว...แล้วผมจะยอมลดโทษให้....”
“ฉะ ฉัน ฮ้า! เป็นของ....นายคนเดียว...อื้ม”
ทันทีที่ริมฝีปากบางเอ่ยคำที่ต้องการออกมา
ร่างสูงก็ประกบริมฝีปากกับร่างภายใต้อาณัติตนอย่างอ่อนโยนจนร่างบางเผลอใจเต้นไม่เป็นระส่ำเมื่อร่างสูงปฏิบัติกับเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ฝ่ามือหนาจับข้อมือที่ถูกใส่กุญแจมือของจีอ๊อตโต้ขึ้นมาคล้องคอตนไว้และเคลื่อนลงไปแก้เน็กไทแสนอึดอัดนั่นออกให้
ก่อนจะรูดรั้งแกนกายร่างบางประสานไปกับจังหวะการขยับตัวของตัวเอง...
“ฮ่า ... อ๊ะ อ๊า อเลาดิ
อ๊า! มะ ไม่ไหวแล้ว...อ๊า!!!”
“อืม..”
ร่างบางขยับสะโพกสอดรับร่างสูงด้วยความเสียวซ่าน
เสียงหวานครางสุดเสียงเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา
เช่นเดียวกับร่างสูงที่ครางในลำคอแผ่วเบาแล้วปลดปล่อยน้ำรักเป็นครั้งที่สองในช่องทางอ่อนนุ่มจนร่างบางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่พุ่งฉีดเข้ามาภายในกายตน เมื่อร่างสูงถอนแกนกายออกหยาดน้ำขาวขุ่นมากมายก็รินไหลลงมาตามเรียวขาเพรียว...
“แฮ่ก แฮ่ก”
“....ti amo...”
สิ้นเสียงกระซิบถ้อยคำสารภาพภายในใจของร่างสูง
ลมหายใจของร่างบางก็ค่อยๆสม่ำเสมอจนเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด...ร่างสูงพิจมองใบหน้าสวยยามหลับใหลนิ่งเงียบดังต้องมนตร์สะกด....พลางนึกขันตัวเองในใจ.....และแล้วผมก็มาตกม้าตายซะได้....ให้ตายเถอะ ยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆแน่
จีอ๊อตโต้....
.................................................................
Love-tsuna27 : กลับไปเม้นให้ไรท์ที่นี่ด้วยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น