HIBARIN 7 :: ฝันร้ายที่ไม่มีวันลืม...
<Tsunayoshi ’s Part>
18.39 PM.
นี่ก็ผ่านมา 7 ปีแล้วที่ผมมาอาศัยอยู่กับผีดูดเลือดอย่างคุณฮิบาริ ตอนนี้ผมอายุ 14 แล้วล่ะ แม้ว่าคุณฮิบาริจะบอกว่าเค้าจะดูแลผมก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เค้าซักเท่าไหร่ แหม คุณฮิบาริเป็นผีดูดเลือดเชียวนะถ้าเกิดเค้าหิวจนหน้ามืดจับผมกินขึ้นมาล่ะ แค่คิดก็หยดหยองแล้ว Y-Y และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าความทรงจำที่หายไปจะกลับมาเลย สาเหตุที่ผมต้องมาอยู่กับคุณฮิบาริก็ยังคงเป็นปริศนา ไม่ว่าผมจะพยายามถามคุณฮิบาริที่น่าจะรู้เรื่องดีที่สุด เค้าก็ไม่ยอมตอบ บางทีพูดตัดบทซะงั้น ผมก็เลยยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่น่ะสิ >_<
“สึนะโยชิ มากินข้าวได้แล้ว....”เสียงทุ้มของร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาและผมสีรัตติกาลดังขึ้นที่ข้างหลัง ทำเอาผมตกใจจนสะดุ้งสุดตัว
“คุณฮิบาริอ่า ชอบโผล่มาเงียบๆทุกทีผมตกใจนะครับ”ผมพูดพลางขยับถอยห่างร่างสูงมาสามก้าว พระเจ้าจีออตโต้ หัวใจทูน่าจะวายตาย T^T
“เงียบที่ไหนฉันก็เพิ่งจะเรียกนายไปไม่ใช่หรอ”ร่างสูงยักคิ้วแล้วตอบกลับมาอย่างกวนๆ
“เอ่อช่างเถอะครับ...วันนี้คุณคุซาคาเบะจะทำอะไรให้กินนะ”
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่คุณฮิบาริก็ยังได้ยินอีก อะไรจะหูดีปานนั้น และนี่ก็คือความสามารถของผีดูดเลือดที่น่ากลัวอย่างหนึ่งของเค้าล่ะ...หากได้ยินใครนินทาล่ะก็พี่ท่านจะควักทอนฟาออกมาฟาดกบาลทันที =_=; เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้กลัว โหดซะขนาดนี้…..
“ลาบเลือด...แซ่บใช้ได้เลยนะฉันชิมแล้ว -_-” ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆแล้วแกล้งทำหน้านิ่ง
“หะ ละ ลาบเลือดหรอ...คร่อก” ผมสลบเหมือดทันทีเมื่อได้ยินคำว่า เลือด ที่ตอนนี้เหมือนจะเป็นคีย์เวิร์ดต้องห้ามสำหรับผมไปซะแล้ว…
<Hibari ’s Part >
“หึ แกล้งแค่นี้ก็สลบซะแล้วเจ้าสัตว์กินพืชอ่อนแอนี่”
ร่างสูงพูดแล้วเข้าไปรับร่างที่กำลังจะลงไปจูบพื้นได้ทันพอดี แขนแกร่งค่อยๆช้อนตัวสึนะไว้ในวงแขน ก้าวเท้าเดินไปยังห้องๆหนึ่งภายในเรือนไม้ทรงญี่ปุ่น วางร่างบางลงบนฟูกนอนหนานุ่มอย่างเบามือบ่งบอกว่าเขาถนุถนอมร่างบางนี้เป็นอย่างดีมาตลอด7 ปีที่ผ่านมา...7 ปีแล้วสินะที่ฉันคอยปกป้องดูแลนายตามที่ฉันได้รับปากจากแม่นายมาแล้ว แม้นายจะไม่รู้สึกตัวเลยก็เถอะ ฉันสาบานว่าจะไม่ทอดทิ้งนายไปไหน ตราบใดที่นายไม่ได้เป็นคนไล่ฉันด้วยตัวของนายเอง อย่าหวังเลยว่าฉันจะปล่อยให้นายหนีไปจากฉันได้!
20.43 PM.
<Tsunayoshi ’s Part>
ขณะที่ผมกำลังหลับแบบเคลิ้มๆอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนฟูกที่นอนอยู่มันยวบลงราวกับกำลังมีคนนั่งอยู่งั้นแหละ...ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อดวงตาชินกับความมืดผมก็ต้องตกใจ เมื่อคุณฮิบาริขึ้นมาคร่อมบนร่างของผมแล้วประกบจูบเข้ากับริมฝีปากของผมอย่างร้อนแรง...ผมเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงเริ่มส่งลิ้นร้อนเข้ามาสัมผัสกับลิ้นเล็กๆของผมในโพรงปาก ...ขณะเดียวกันมือของเค้าก็กำลังลูบไล้ไปตามร่างกายของผม ผมรู้สึกตกใจมากทำไมคุณฮิบาริถึงทำอย่างนี้...
เพียะ!
“คุณฮิบาริบ้าที่สุด ผมเกลียดคุณ ออกไปนะ!”
ผมรวบรวมแรงที่มีอยู่ผลักร่างสูงสุดแรงจนสามารถหลุดจากการคุกคามนั้นได้ ฝ่ามือของผมถูกส่งไปประทับที่ใบหน้าของคุณฮิบาริเต็มแรงทันที จนที่มุมปากของร่างสูงมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา...
“แกกล้ามากนะที่ตบฉันเจ้าสัตว์กินพืช...หึ แกคงชอบความรุนแรงสินะ ได้ฉันจะสนองให้ ”
ร่างสูงค่อยๆใช้นิ้วเรียวปาดเลือดที่มุมปากอย่างไม่แยแส จากดวงตาที่เคยเป็นสีดำสนิทให้ความรู้สึกเฉยชา....บัดนี้กลับกลายเป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยโทสะและความมุ่งร้ายราวกับซาตาน...ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาใกล้รุกไล่ต้อนร่างบางให้ถอยหนีไปจนมุมที่ผนังห้อง แขนแกร่งกางทาบกับผนังปิดกั้นมิให้ร่างเล็กหลบหนี....
ริมฝีปากร้อนเข้าประกบอีกครั้งหากแต่ว่าครั้งนี้ร่างบางกลับเม้มปากแน่นอย่างไม่ยอมง่ายๆ ฮิบาริสบถน้อยๆก่อนจะประกบจูบที่รุนแรงและหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม เขี้ยวแหลมคมอันเป็นเอกลักษณ์ของผีดูดเลือดตรงเข้าขบเม้มริมฝีปากบางจนเป็นแผล...
“อ๊ะ อื้อ!”
รสคาวของเลือดและความรู้สึกเจ็บแสบทำให้ร่างบางเผลอร้องออกมา ร่างสูงจึงได้ทีสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กที่ไม่รู้ประสีประสาอย่างกระหาย...จูบร้อนแรงดำเนินไปอย่างเนิ่นนานจนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ...มือเล็กยกขึ้นทุบอกร่างสูงถี่ๆ ฮิบาริจึงยอมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย...
“แฮ่กๆ...” ร่างบางหอบหายใจกอบโกยอากาศอย่างแรง พลันข้อมือบางก็ถูกรวบไปพันธนาการด้วยกุญแจมือสีดำทมิฬ...
“อะ...อย่า...เจ็บ...อื้อ...”
ยามที่ใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวรุนแรงราวถูกสัตว์ป่าขย้ำ...ขบเม้มด้วยเขี้ยวแหลมสร้างร่องรอยสีกุหลาบทั่วลำคอระหง...ฝ่ามือหนาเริ่มสอดไปในสาบเสื้อยูกาตะ ลูบไล้ยอดอกข้างหนึ่งเบาๆอย่างหยอกล้อ...สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่รู้จักให้ตื่นขึ้น...
“อ๊ะ...ฮะ...อึก”
ความเสียวซ่าน...ทำให้ร่างบางส่งเสียงครางออกมาและบิดตัวน้อยๆร่างบางพยายามกลั้นเสียงครางไว้แต่เสียงน่าละอายนั้นก็ยังคงหลุดรอดออกไปให้ได้ฟัง...
“อย่ากลั้นเสียงสิ...”
ร่างสูงพูดแล้วดึงตัวร่างบางให้แผ่นหลังแนบกับพื้นเสื่อทาทามิ ฉีกกระชากชุดยูกาตะจนขาดวิ่น พลางหยิกยอดอกบางแรงๆ
“อ๊ะ...อ๊า!...อื้อ” แม้เสียงครางหวานจะหลุดออกมาจากกลีบปากบาง แต่ร่างบางก็ยังพยายามเก็บกลั้นเสียงไว้
“หึ ร้องดังๆสิฉันอยากได้ยินเสียงของนาย”
ร่างสูงแสยะยิ้มเย็นแล้วใช้มีดกดลงบนอกบางเบาๆพอให้มีเลือดไหลซึมออกมา...แล้วก้มลงโลมเลียหยาดโลหิตนั้นตามสัญชาตญาณดิบของผีดูดเลือด...
“อ๊า!...ผมเจ็บ...อ๊ะ...อย่า..คุณฮิบาริ”
ฝ่ามือร้อนรุ่มเริ่มลากไปหยุดอยู่ที่แก่นกายที่กำลังชูชันด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกร่างสูงปลุกเร้า...ก่อนจะเค้นคลึงรูดรั้งปรนเปรอให้ร่างบางช้าๆ
“อ๊า...ฮะ...ฮ้า..มะ ไม่ไหวแล้ว...อ๊า!”
ร่างผอมบางครางหวานอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อมือร้อนเปลี่ยนเป็นโพรงปากอุ่นเข้าดูดดุนแก่นกายอย่างแรงแล้วรูดขึ้นลงเร็วยิ่งขึ้น...มือเล็กเผลอยื่นไปรั้งใบหน้าของร่างสูงให้ปรนเปรอแก่นกายร้อนได้ลึกๆ...ก่อนร่างกายจะบิดเกร็งกับจุดสูงสุดของอารมณ์ที่ร่างสูงมอบให้ กายขาวกระตุกเกร็งส่งเสียงครางดังทั่วห้องยามปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเต็มโพรงปากร่างสูง...
“แฮ่กๆ...อ๊ะ..เจ็บ!...คุณฮิบาริ!..ฮ้า...เอาออก...ไปฮึก....”
สึนะล้มตัวลงหอบอย่างหมดแรงทันที แล้วก็ต้องร้องครางอีกครั้ง...เมื่อร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้พักหายใจ ใช้ส่วนปลายของทอนฟาสอดลึกเข้าไปในช่องทางด้านหลังที่ยังไม่เคยถูกล่วงล้ำ...น้ำตาร่วงรินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน...ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้ ไหนบอกว่าจะดูแลไงไยกลับทำร้ายอย่างเลือดเย็น...ทอนฟาที่สอดลึกอย่างไม่ปราณีทำให้ช่องทางอ่อนนุ่มฉีกขาด หยาดเลือดไหลหยดลงบนพื้นเสื่อเต็มไปหมด...ร่างสูงโยนทอนฟาที่เปื้อนเลือดทิ้ง กลิ่นคาวคละคลุ้งจนร่างบางแทบจะอาเจียน ฮิบาริปลดชุดยูกาตะสีดำออกก่อนจะกระแทกแกนกายใหญ่ที่ร้อนรุ่มทีเดียวมิดด้าม...
“ฮ๊า!...อึก...ฮือ”
ร่างบางเบิกตากว้างแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด...ร่างกายจุกแน่นทรมานจนอยากจะสลบไปซะ...ช่างน่าสงสารสัตว์กินพืชอ่อนแอก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของนักล่าเป็นธรรมดา...
“อะ..อ๊ะ...อา...ฮึก”ไม่มีการหยุดรอเพื่อให้ร่างข้างใต้คุ้นชิน มีเพียงการขยับสอดลึกอย่างรุนแรงถี่ๆแสนปวดร้าวที่ร่างสูงมอบให้...มีแต่เพียงความใคร่...
“อ้ะ...อา...อือ”แม้จะมีเสียงครางหวาน แต่ดวงตากลมโตกลับไร้ซึ่งความรู้สึก...มันเจ็บปวดจนใจด้านชาไปหมดแล้ว...สติก็ดูเหมือนจะเริ่มหลุดลอยไปเรื่อยๆไม่อยากรับรู้ความโหดร้ายอีกแล้ว...
“อะ...อา...ฮ้า!”ร่างบางกรีดร้องคราง กระตุกเกร็งปลดปล่อยเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสลบทันที...
“อืม...อา”ร่างสูงครางออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุดกระแทกกายหนักๆสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนเต็มช่องทางที่เต็มไปด้วยเลือด... แล้วเค้าก็........
<Tsunayoshi ’s Part>
“โยชิ...สึนะโยชิ...”แรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนทำให้ผมสะดุ้งตื่นทันที
เพียะ!
“O_O หะ คุณฮิบาริออกไปนะ” เมื่อลืมตาขึ้นก็เจอหน้านิ่งๆของคุณฮิบาริใกล้ๆ ผมก็เลยตบหน้าเขาด้วยความโกรธแค้นทันที โดยฝ่ายที่ถูกตบกำลังจ้องมองแบบอึ้งๆ
“นี่นายมาตบหน้าฉันทำไมเนี่ย-*-”คุณฮิบาริคลำรอยตบที่ขึ้นเป็นรูปฝ่ามือแดงๆเบาๆ ดวงตาเรียวสีดำฉายแววขุ่นมัวเล็กน้อย
“ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ โหดร้าย แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณทำกับผม!” ผมพูดแล้วชี้ไปที่ร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำที่ต่ำช้าของร่างสูง เค้ามองตามแล้วถามแบบงงๆ
“ฉันไปทำอะไรให้นาย ที่ปลุกนายไปกินข้าวเนี่ยนะโหดร้าย?”
เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนเมื่อก้มดูสภาพตัวเอง ปรากฏว่ามันเป็นปกติไม่ว่าผมจะพยายามแง้มสาบเสื้อชุดยูกาตะดูกี่ครั้งไม่มีแม้รอยขีดข่วน รึว่ามันคือความฝัน...จินตนาการของผมนี่มันช่างบรรเจิดนักไปฝันว่าคุณฮิบาริเป็นเจ้าพ่อ sm ซะได้... ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาเรียวรีที่เริ่มฉายแววโหดเล็กๆแล้วหัวเราะแห้งๆใส่หน้าคุณฮิบาริ
“แหะๆ ขอโทษนะครับ คือว่าผมฝันร้ายน่ะ^^;”
“ถึงกับตบหน้าฉันเนี่ย นายฝันถึงฉันยังไงกันแน่บอกมาซะ=_=+” ลางร้ายเริ่มมาเยือนเมื่อร่างสูงงัดทอนฟาคู่ใจเตรียมพร้อมจะประหาร?แล้ว
“เอ๊ ผมยังไม่ได้กินข้าวนี่นา ผมไปกินก่อนนะครับคุณฮิบาริ บ๊ายบาย>_<;”
ผมพูดแล้วรีบวิ่งหนีออกจากรัศมีทอนฟาทันที.... แค่คุณฮิบาริตอนปกติตัวเป็นๆนี่ผมก็แทบจะฉี่ราดแล้ว ช่างเป็นความฝันที่น่ากลัวจริงๆ ผมคงจำติดตาจนลืมไม่ลงเลย...
Love-tsuna27 : โย่ รีดเดอร์ทุกคนไม่รู้ว่าแต่ง SM ถูกใจรึเปล่าแต่งอยู่นานเลย เนื่องจากไรท์เตอร์ผู้นี้ไม่เคยแต่งแนวนี้มาก่อน 555 สุดท้ายก็เป็นแค่ฝันของทูน่าเพราะฟิคเรื่องนี้คุณฮิออกจะใจดี? เม้นให้หน่อยน้า กลับไปเม้นที่ตอนนะจ๊ะ ขอบคุณมากฮ่ะ (+{}+)
