21 มีนาคม 2557

[NC -Love Criminal -- Chapter 10 (KHR)] (AlaudixGiotto)

Chapter 10
ความรักทำให้คนเปลี่ยนไป(เยอะ)

        ทันทีที่ปิดประตูห้องนอนเสร็จเรียบร้อย อเลาดิก็เดินอุ้มร่างบางคนสวยตรงไปยังเตียงนอนหลังใหญ่ เขาวางร่างจีอ๊อตโต้ที่ดิ้นไปดิ้นมาในวงแขนตัวเองลงบนเตียงแผ่วเบา แล้วเลื่อนใบหน้าหล่อเหลามาคลอเคลียผิวแก้มใสของคนใต้อาณัติตนไม่ห่าง

ฝ่ายร่างบางเพราะไม่อาจสู้แรงของร่างสูงได้ จึงได้แต่พยายามกล่อมให้คนที่กำลังคร่อมทับร่างเขาอยู่หยุดการกระทำล่อแหลมนี่เสียที

“ไหนนายบอกว่าจะนอนโซฟาไง” ร่างบางหยิบยกเอาคำพูดที่คนตัวสูงเคยเอ่ยไว้ตอนอยู่ต่อหน้าเพื่อนสนิทตนมาประท้วง

“นั่นผมโกหก...”

ใบหน้าคมที่เริ่มเลื่อนลงมาซุกไซ้อยู่ตรงข้างซอกคออุ่น กลับเอ่ยตอบมาด้วยเสียงอู้อี้เพราะริมฝีปากร้ายกาจนั้นกำลังขบเม้มสร้างร่องรอยตีตราแสดงความเป็นเจ้าของไปทั่วลำคอขาว ...และคำตอบที่ได้ฟังจากอีกฝ่ายนั้นก็ทำให้ร่างบางถึงกับทำหน้าเหวอออกมา...

นี่หมายความว่าคนเจ้าเล่ห์นี่กะจะหาทางฉวยโอกาสกับเขาตั้งแต่แรกเลยสิเนี่ย!

 “อเลาดิ ไม่เอานะฉัน..ฉันยังไม่พร้อมอ่ะ หยุดสิ”

“...”

ร่างบางเผลอสะดุ้งไหวตัวเล็กน้อยเพราะฟันคมๆของร่างสูงขบโดนผิวเนื้อจนได้แผลถลอกมานิดหน่อยก่อนจะร้องห้ามเสียงสั่น แต่ก็ไร้คำพูดใดตอบกลับมาจากอีกฝ่าย ฝ่ามือร้อนของร่างสูงยังคงพยายามดึงรั้งชายเสื้อยืดที่จีอ๊อตโต้สวมใส่อยู่ จนมันเลิกขึ้นสูง และไม่นานแผ่นอกบางที่เปลือยเปล่าก็ปรากฏแก่สายตาคู่คมที่จ้องมองมาไม่วางตา...

จะมองอะไรนักหนาเนี่ย คนลามก! ...ร่างบางนึกอยากจะเอานิ้วจิ้มตาคนตรงหน้าซะแต่ก็ติดอยู่ที่มือของเขาถูกอเลาดิรวบเอาไว้ด้วยฝ่ามือใหญ่ๆนั่นซะแน่น

“ฉะ ฉันยังไม่ได้อาบน้ำเลย ขออาบก่อนไม่ได้เหรอ นะๆ”

เขาเริ่มเปลี่ยนมาใช้วิธีพูดเสียงหวานๆออดอ้อนร่างสูงให้ตายใจแทน แต่ดูเหมือนว่าพ่ออาชญากรคนนี้จะฉลาดเป็นกรดซะด้วย อเลาดิเงยหน้าขึ้นมามองด้วยสายตารู้เท่าทันแล้วตอบกลับมาว่า...

“ผมมีลางสังหรณ์ว่าถ้าผมปล่อยให้คุณไป คืนนี้ผมคงได้นอนหิวโซทั้งคืน” แหงะ ดันรู้ทันอีก ...แผนการที่คิดจะหนีเข้าห้องน้ำแล้วล็อคประตูของจีอ๊อตโต้จึงล่มลงไม่เป็นท่า

“ไม่ต้องห่วงตัวคุณหอมอยู่แล้ว เดี๋ยวค่อยอาบทีหลังก็ได้...”

ร่างสูงก้มมากระซิบเสียงต่ำๆข้างหูพลางกดปลายจมูกฝังลงบนพวงแก้มแดงแรงๆเพื่อสูดดมกลิ่นกายหอมหวานของร่างบางให้ชื่นใจสักที...

“อ่ะ อือ อเลาดิ อย่าแกล้งฉันเซ่ หยุดเดี๋ยวนี้นะ”

ทันทีที่ฝ่ามือร้อนซนๆของร่างสูงเลื่อนมาสัมผัสแผ่นอกขาวก่อนจะแกล้งลากผ่านปลายยอดอกสีหวานปลุกเร้าให้ร่างบางผวาเล่น เท่านั้นจีอ๊อตโต้ก็แทบจะกลั้นเสียงครางของตัวเองเอาไว้ไม่ไหว...ร่างบางร้องห้ามคนตัวสูงนิสัยเสียด้วยน้ำเสียงติดจะหวาดหวั่น ...เมื่ออเลาดิเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าสวยที่ตัวเองหลงใหลก็เห็นดวงตากลมโตคู่นั้นมีน้ำตาปริ่มๆอยู่ที่หางตา ร่างสูงจึงใช้นิ้วหัวแม่มือปาดมันออกให้เบาๆ

“คุณร้องไห้ทำไม กลัวเหรอ?”

“ปะ เปล่าสักหน่อย ใครกลัวนายกัน ปล่อยฉันสักทีสิ”

ถึงร่างบางจะตอบมาแบบนั้นแต่อเลาดิก็รับรู้ได้ว่าจีอ๊อตโต้กำลังโกหกเขาอยู่ นัยน์ตาสีฟ้าทอดสายตามองร่างที่สั่นเป็นลูกนกขัดแย้งกับคำพูดตัวเองอย่างสิ้นเชิงนั้นด้วยแววขบขัน

“ไม่มีทาง ตอนนี้ผมห้ามใจตัวเองไม่ให้กินคุณไม่ได้หรอก...”

แม้จะสงสารร่างบางอยู่บ้างแต่พอได้เห็นร่างบางปากแข็งแบบนี้มันเลยทำให้เขายิ่งอยากแกล้งอีกฝ่ายเข้าไปใหญ่...ร่างสูงยกยิ้มมุมปากขึ้นน้อยๆอย่างชั่วร้ายราวกับหมาป่าแสนเจ้าเล่ห์ที่เตรียมพร้อมจะขย้ำเหยื่อเต็มทีไปให้คนใต้ร่างตัวเองใจสั่นเล่น...ฝ่ายกระต่ายน้อยจีอ๊อตโต้เมื่อได้เห็นรอยยิ้มที่ไม่น่าไว้ใจของร่างสูงจึงยิ่งออกแรงดิ้นหนักกว่าคราวแรก แต่ผลลัพธ์ที่ได้ก็ยังไม่เปลี่ยนไปจากเดิมคือเขาไม่สามารถหลุดรอดเงื้อมมือหมาป่าตัวนี้ไปได้อยู่ดี..

“ผมขอนะ จีอ๊อตโต้..”

                “อ๊ะ อ๊า อื้อ”

                อเลาดิตรงเข้าปลุกเร้าร่างกายบอบบางทีละน้อย..ปลายลิ้นร้อนโลมเลียแตะสัมผัสยอดอกสีหวานจนร่างบางแทบจะไม่เหลือสติอยู่กับเนื้อกับตัว เมื่อความวาบหวามที่ร่างสูงมอบให้ที่แผ่นอกมันแล่นริ้วไปทั่วร่างกายของเขา

          “อืม..”

ร่างสูงละริมฝีปากจากยอดอกขึ้นมามอบรสจูบอ่อนหวานให้ ปลายลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยวพันกับลิ้นเล็กด้วยความอ่อนโยน ไม่นานร่างที่เคยออกฤทธิ์ดิ้นขัดขืนในคราวแรกก็ยอมเป็นฝ่ายคล้อยตาม ฝ่ามือเรียวเล็กยกขึ้นโอบรอบคอร่างสูงแล้วตอบรับสัมผัสของอเลาดิกลับไป

                “ฮะ อา อ๊ะ อ๊า อา อ๊า!!

                ใบหน้าสวยแดงก่ำหลับตาแน่นหลุดเสียงร้องครางตามความต้องการที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ยามที่ส่วนกลางลำตัวของเขาถูกครอบครองไว้ด้วยโพรงปากร้อนของอเลาดิโดยไม่ทันได้ตั้งตัว...ยิ่งร่างสูงไล้เลียรูดรั้งเพิ่มความเร็วมากขึ้น ร่างบางก็แทบจะทนไม่ไหวอีกต่อไป ฝ่ามือเรียวยกขึ้นขยำเส้นผมสีบลอนด์อ่อนนุ่มเพื่อระบายความกระสันที่แผ่ซ่านจากการกระทำของร่างสูง ไม่นานเรือนกายขาวก็เกร็งตัวปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นภายในโพรงปากร่างสูง โดยที่อเลาดิก็กลืนมันลงไปจนหมดเหมือนเคย

                “อะ อ่ะ อื้อ เจ็บ! อเลาดิ”

          หลังจากที่พึ่งจะปลดปล่อยออกไป ร่างบางยังทิ้งตัวนอนหอบได้ไม่ครบหนึ่งนาที อเลาดิก็รุกเขาอีกแล้ว ปลายนิ้วร้อนไล้วนรอบช่องทางด้านหลังก่อนจะดุนดันเข้ามาจนสุด ร่างบางเกร็งตัวบิดเร้ากับสิ่งแปลกปลอมภายในร่างกายตัวเอง

“อึก”

“จีอ๊อตโต้อย่าเกร็ง ถ้าเกร็งคุณจะเจ็บนะ”

“อะ อา อา อ๊า อเลาดิ ฮ้า”

ร่างสูงเตือนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ขณะที่นิ้วที่สองและนิ้วที่สามถูกดันตามเข้าไปแล้วแช่ค้าง รอให้ร่างบางปรับตัว จีอ๊อตโต้พยายามผ่อนลมหายใจเข้าออกเพื่อลดอาการเกร็ง เมื่อเห็นว่าร่างบางผ่อนคลายลงแล้วร่างสูงจึงค่อยๆขยับนิ้วทั้งสามเข้าออกช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ ...เสียงร้องครางหวานดังขึ้นอีกครั้งยามที่ปลายนิ้วนั้นแตะสัมผัสโดนจุดกระสันภายในกายเขาแรงๆ...แม้จะน่าอายแต่ร่างบางกลับปฏิเสธไม่ได้ว่ามันทำให้เขารู้สึกดี และเหมือนร่างสูงจะรับรู้ความคิดนั้นของร่างบางจึงกดย้ำไปที่จุดเดิมซ้ำๆจนร่างบางครางไม่เป็นภาษา

“อื้อ อ๊า! อเลาดิ ”

เรียวนิ้วทั้งสามถูกถอนออก ก่อนที่ร่างสูงจะปลดกางเกงตัวเองแล้วแทรกกายเข้าไปแทน...จีอ๊อตโต้รับรู้ได้ว่าสิ่งที่แช่ค้างอยู่ในกายตัวเองร้อนแค่ไหน แก้มใสขึ้นสีแดงเรือนด้วยความอายกับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นจนไม่กล้าสบตากับร่างสูง...แต่อีกคนกลับจ้องเขาแบบไม่ละสายตา...คนบ้า อเลาดินายมันลามก แถมยังหื่นที่สุดเลย!

“ดะ เดี๋ยว อย่าพึ่งขยับสิ ฉันเจ็บ”

“งั้นรอให้คุณชินก่อนแล้วกัน”

ร่างบางส่งเสียงประท้วงเมื่อคนตัวสูงทำท่าจะขยับตัว...เพราะความสงสารบวกกับกลัวร่างบางจะเจ็บอเลาดิจึงยอมทำตามที่ร่างบางบอกแล้วก้มลงดูดดุนยอดอกบางแทน แต่การทำแบบนั้นกลับทำให้ร่างกายเบื้องล่างของอีกฝ่ายตอดรัดแก่นกายของร่างสูงแน่นจนอเลาดิแทบจะทนไม่ไหว...แบบนี้มันจงใจยั่วกันชัดๆใครจะไปทนไหว... ร่างสูงกัดฟันอดทนต่อไปได้ไม่นานก็สติแตก

“อ่ะ อ๊า!! อเลาดิ ระ แรงเกินไปแล้ว อา”

ร่างบางครางเสียงดังเมื่ออยู่ๆร่างสูงก็ขยับกายสอดลึกและรุนแรง...ไหนบอกว่าจะรอเขาชินไง? ร่างบางจิกมือบนไหล่กว้างที่โถมกายเข้าหาเขาไม่หยุดนั่นแรงๆ หวังจะระบายความเสียวซ่านในกายที่ลุกโหมขึ้นเพราะร่างสูง เรียวขาขาวเกาะเกี่ยวเข้ากับเอวสอบแน่นด้วยอารมณ์ที่พุ่งขึ้นสูงเรื่อยๆ

“อ๊า ฮ้า อา อา อเลาดิ จะ จะถึงแล้ว อ๊า!!

“อืม”

ร่างบางกระตุกเกร็งปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ตามด้วยร่างสูงที่ปลดปล่อยของเหลวอุ่นร้อนทั้งหมดในช่องทางนุ่มแน่นของร่างบางจนเปรอะเปื้อนไปหมด ร่างบางเบิกตากว้างเมื่อรู้สึกถึงแกนกายของร่างสูงที่ยังค้างภายในตัวเขากำลังขยายใหญ่ขึ้นอีกครั้ง เมื่อหันไปมองหน้าร่างสูงก็เห็นนัยน์ตาสีฟ้านั้นกำลังมองมาด้วยความต้องการอย่างที่ปิดยังไงก็ปิดไม่มิด

“จีอ๊อตโต้ ผมขออีกรอบนะ” ร่างสูงเอ่ยขออีกฝ่ายมาอย่างไม่มีความกระดากอายเลยสักนิด

          “ม่ายยย หยุดน้าาาาา ฉันไม่เอาแล้ว!!

และแล้วหลังจากจบรอบที่สองของทั้งคู่ ร่างบางก็ถึงกับหมดแรงหลับปุ๋ยไปทั้งอย่างนั้น.....


Love-tsuna27 : ว้ากกกก เขินนนน >///< NC นี้ใช้เวลาแต่งนานเป็นอาทิตย์เลยอ่า
เพราะกว่าจะเรียบเรียงคำพูดตอนบรรยายก็กินเวลาไปเยอะแล้ว ปู่อเลาหื่นจุงเบย
นะคะเนี่ย เล่นซะปู่จีสลบไปเลย=. ,= ขอบคุณมากมายที่ติดตามฟิคไรท์ค่า >_<



--กลับไปอ่านต่อคลิกลิ้งค์ได้เลยจ้า^^--

http://my.dek-d.com/love-tsuna27/writer/viewlongc.php?id=1047151&chapter=12


7 มกราคม 2557

[NC - Hibarin -- Chapter 7(KHR)] (1827)

HIBARIN 7 :: ฝันร้ายที่ไม่มีวันลืม...
<Tsunayoshi ’s Part>
18.39 PM.
นี่ก็ผ่านมา 7 ปีแล้วที่ผมมาอาศัยอยู่กับผีดูดเลือดอย่างคุณฮิบาริ ตอนนี้ผมอายุ 14 แล้วล่ะ แม้ว่าคุณฮิบาริจะบอกว่าเค้าจะดูแลผมก็เถอะ แต่ผมก็ไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้เค้าซักเท่าไหร่ แหม คุณฮิบาริเป็นผีดูดเลือดเชียวนะถ้าเกิดเค้าหิวจนหน้ามืดจับผมกินขึ้นมาล่ะ แค่คิดก็หยดหยองแล้ว Y-Y และจนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีวี่แววว่าความทรงจำที่หายไปจะกลับมาเลย สาเหตุที่ผมต้องมาอยู่กับคุณฮิบาริก็ยังคงเป็นปริศนา ไม่ว่าผมจะพยายามถามคุณฮิบาริที่น่าจะรู้เรื่องดีที่สุด เค้าก็ไม่ยอมตอบ บางทีพูดตัดบทซะงั้น ผมก็เลยยิ่งอยากรู้เข้าไปใหญ่น่ะสิ  >_<

 “สึนะโยชิ มากินข้าวได้แล้ว....”เสียงทุ้มของร่างสูงเจ้าของนัยน์ตาและผมสีรัตติกาลดังขึ้นที่ข้างหลัง ทำเอาผมตกใจจนสะดุ้งสุดตัว
“คุณฮิบาริอ่า ชอบโผล่มาเงียบๆทุกทีผมตกใจนะครับ”ผมพูดพลางขยับถอยห่างร่างสูงมาสามก้าว พระเจ้าจีออตโต้ หัวใจทูน่าจะวายตาย T^T
“เงียบที่ไหนฉันก็เพิ่งจะเรียกนายไปไม่ใช่หรอ”ร่างสูงยักคิ้วแล้วตอบกลับมาอย่างกวนๆ
“เอ่อช่างเถอะครับ...วันนี้คุณคุซาคาเบะจะทำอะไรให้กินนะ”
ผมพึมพำกับตัวเองเบาๆ แต่คุณฮิบาริก็ยังได้ยินอีก อะไรจะหูดีปานนั้น และนี่ก็คือความสามารถของผีดูดเลือดที่น่ากลัวอย่างหนึ่งของเค้าล่ะ...หากได้ยินใครนินทาล่ะก็พี่ท่านจะควักทอนฟาออกมาฟาดกบาลทันที =_=; เพราะอย่างนี้ไงผมถึงได้กลัว โหดซะขนาดนี้….. 
“ลาบเลือด...แซ่บใช้ได้เลยนะฉันชิมแล้ว -_-”  ร่างสูงเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นๆแล้วแกล้งทำหน้านิ่ง
“หะ ละ ลาบเลือดหรอ...คร่อก”  ผมสลบเหมือดทันทีเมื่อได้ยินคำว่า เลือด ที่ตอนนี้เหมือนจะเป็นคีย์เวิร์ดต้องห้ามสำหรับผมไปซะแล้ว

<Hibari ’s Part >
“หึ แกล้งแค่นี้ก็สลบซะแล้วเจ้าสัตว์กินพืชอ่อนแอนี่”
ร่างสูงพูดแล้วเข้าไปรับร่างที่กำลังจะลงไปจูบพื้นได้ทันพอดี แขนแกร่งค่อยๆช้อนตัวสึนะไว้ในวงแขน ก้าวเท้าเดินไปยังห้องๆหนึ่งภายในเรือนไม้ทรงญี่ปุ่น วางร่างบางลงบนฟูกนอนหนานุ่มอย่างเบามือบ่งบอกว่าเขาถนุถนอมร่างบางนี้เป็นอย่างดีมาตลอด7 ปีที่ผ่านมา...7 ปีแล้วสินะที่ฉันคอยปกป้องดูแลนายตามที่ฉันได้รับปากจากแม่นายมาแล้ว แม้นายจะไม่รู้สึกตัวเลยก็เถอะ ฉันสาบานว่าจะไม่ทอดทิ้งนายไปไหน ตราบใดที่นายไม่ได้เป็นคนไล่ฉันด้วยตัวของนายเอง อย่าหวังเลยว่าฉันจะปล่อยให้นายหนีไปจากฉันได้!

20.43 PM.
<Tsunayoshi ’s Part>
ขณะที่ผมกำลังหลับแบบเคลิ้มๆอยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนฟูกที่นอนอยู่มันยวบลงราวกับกำลังมีคนนั่งอยู่งั้นแหละ...ผมค่อยๆลืมตาขึ้น เมื่อดวงตาชินกับความมืดผมก็ต้องตกใจ เมื่อคุณฮิบาริขึ้นมาคร่อมบนร่างของผมแล้วประกบจูบเข้ากับริมฝีปากของผมอย่างร้อนแรง...ผมเบิกตากว้างเมื่อร่างสูงเริ่มส่งลิ้นร้อนเข้ามาสัมผัสกับลิ้นเล็กๆของผมในโพรงปาก ...ขณะเดียวกันมือของเค้าก็กำลังลูบไล้ไปตามร่างกายของผม ผมรู้สึกตกใจมากทำไมคุณฮิบาริถึงทำอย่างนี้...

เพียะ!

“คุณฮิบาริบ้าที่สุด ผมเกลียดคุณ ออกไปนะ!
ผมรวบรวมแรงที่มีอยู่ผลักร่างสูงสุดแรงจนสามารถหลุดจากการคุกคามนั้นได้ ฝ่ามือของผมถูกส่งไปประทับที่ใบหน้าของคุณฮิบาริเต็มแรงทันที จนที่มุมปากของร่างสูงมีเลือดสีแดงสดไหลซึมออกมา...
“แกกล้ามากนะที่ตบฉันเจ้าสัตว์กินพืช...หึ แกคงชอบความรุนแรงสินะ ได้ฉันจะสนองให้ ”

ร่างสูงค่อยๆใช้นิ้วเรียวปาดเลือดที่มุมปากอย่างไม่แยแส จากดวงตาที่เคยเป็นสีดำสนิทให้ความรู้สึกเฉยชา....บัดนี้กลับกลายเป็นสีแดงที่เต็มไปด้วยโทสะและความมุ่งร้ายราวกับซาตาน...ร่างสูงย่างสามขุมเข้ามาใกล้รุกไล่ต้อนร่างบางให้ถอยหนีไปจนมุมที่ผนังห้อง แขนแกร่งกางทาบกับผนังปิดกั้นมิให้ร่างเล็กหลบหนี....

ริมฝีปากร้อนเข้าประกบอีกครั้งหากแต่ว่าครั้งนี้ร่างบางกลับเม้มปากแน่นอย่างไม่ยอมง่ายๆ ฮิบาริสบถน้อยๆก่อนจะประกบจูบที่รุนแรงและหนักหน่วงยิ่งกว่าเดิม เขี้ยวแหลมคมอันเป็นเอกลักษณ์ของผีดูดเลือดตรงเข้าขบเม้มริมฝีปากบางจนเป็นแผล...

“อ๊ะ อื้อ!” 

 รสคาวของเลือดและความรู้สึกเจ็บแสบทำให้ร่างบางเผลอร้องออกมา ร่างสูงจึงได้ทีสอดลิ้นเข้าไปสัมผัสลิ้นเล็กที่ไม่รู้ประสีประสาอย่างกระหาย...จูบร้อนแรงดำเนินไปอย่างเนิ่นนานจนร่างบางแทบขาดอากาศหายใจ...มือเล็กยกขึ้นทุบอกร่างสูงถี่ๆ ฮิบาริจึงยอมถอนจูบอย่างอ้อยอิ่งด้วยความเสียดาย...

แฮ่กๆ...”  ร่างบางหอบหายใจกอบโกยอากาศอย่างแรง พลันข้อมือบางก็ถูกรวบไปพันธนาการด้วยกุญแจมือสีดำทมิฬ...

“อะ...อย่า...เจ็บ...อื้อ...” 

ยามที่ใบหน้าคมก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาวรุนแรงราวถูกสัตว์ป่าขย้ำ...ขบเม้มด้วยเขี้ยวแหลมสร้างร่องรอยสีกุหลาบทั่วลำคอระหง...ฝ่ามือหนาเริ่มสอดไปในสาบเสื้อยูกาตะ ลูบไล้ยอดอกข้างหนึ่งเบาๆอย่างหยอกล้อ...สร้างความรู้สึกแปลกใหม่ที่ไม่รู้จักให้ตื่นขึ้น...

“อ๊ะ...ฮะ...อึก”

ความเสียวซ่าน...ทำให้ร่างบางส่งเสียงครางออกมาและบิดตัวน้อยๆร่างบางพยายามกลั้นเสียงครางไว้แต่เสียงน่าละอายนั้นก็ยังคงหลุดรอดออกไปให้ได้ฟัง...

“อย่ากลั้นเสียงสิ...”  

ร่างสูงพูดแล้วดึงตัวร่างบางให้แผ่นหลังแนบกับพื้นเสื่อทาทามิ ฉีกกระชากชุดยูกาตะจนขาดวิ่น พลางหยิกยอดอกบางแรงๆ

“อ๊ะ...อ๊า!...อื้อ”  แม้เสียงครางหวานจะหลุดออกมาจากกลีบปากบาง แต่ร่างบางก็ยังพยายามเก็บกลั้นเสียงไว้

“หึ ร้องดังๆสิฉันอยากได้ยินเสียงของนาย”  

ร่างสูงแสยะยิ้มเย็นแล้วใช้มีดกดลงบนอกบางเบาๆพอให้มีเลือดไหลซึมออกมา...แล้วก้มลงโลมเลียหยาดโลหิตนั้นตามสัญชาตญาณดิบของผีดูดเลือด...

“อ๊า!...ผมเจ็บ...อ๊ะ...อย่า..คุณฮิบาริ”  

ฝ่ามือร้อนรุ่มเริ่มลากไปหยุดอยู่ที่แก่นกายที่กำลังชูชันด้วยแรงอารมณ์ที่ถูกร่างสูงปลุกเร้า...ก่อนจะเค้นคลึงรูดรั้งปรนเปรอให้ร่างบางช้าๆ

“อ๊า...ฮะ...ฮ้า..มะ ไม่ไหวแล้ว...อ๊า!
ร่างผอมบางครางหวานอย่างห้ามไม่อยู่ เมื่อมือร้อนเปลี่ยนเป็นโพรงปากอุ่นเข้าดูดดุนแก่นกายอย่างแรงแล้วรูดขึ้นลงเร็วยิ่งขึ้น...มือเล็กเผลอยื่นไปรั้งใบหน้าของร่างสูงให้ปรนเปรอแก่นกายร้อนได้ลึกๆ...ก่อนร่างกายจะบิดเกร็งกับจุดสูงสุดของอารมณ์ที่ร่างสูงมอบให้ กายขาวกระตุกเกร็งส่งเสียงครางดังทั่วห้องยามปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นเต็มโพรงปากร่างสูง...

“แฮ่กๆ...อ๊ะ..เจ็บ!...คุณฮิบาริ!..ฮ้า...เอาออก...ไปฮึก....”

สึนะล้มตัวลงหอบอย่างหมดแรงทันที แล้วก็ต้องร้องครางอีกครั้ง...เมื่อร่างสูงก็ไม่ยอมปล่อยให้เขาได้พักหายใจ ใช้ส่วนปลายของทอนฟาสอดลึกเข้าไปในช่องทางด้านหลังที่ยังไม่เคยถูกล่วงล้ำ...น้ำตาร่วงรินกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน...ทำไมถึงทำกับผมอย่างนี้ ไหนบอกว่าจะดูแลไงไยกลับทำร้ายอย่างเลือดเย็น...ทอนฟาที่สอดลึกอย่างไม่ปราณีทำให้ช่องทางอ่อนนุ่มฉีกขาด หยาดเลือดไหลหยดลงบนพื้นเสื่อเต็มไปหมด...ร่างสูงโยนทอนฟาที่เปื้อนเลือดทิ้ง กลิ่นคาวคละคลุ้งจนร่างบางแทบจะอาเจียน ฮิบาริปลดชุดยูกาตะสีดำออกก่อนจะกระแทกแกนกายใหญ่ที่ร้อนรุ่มทีเดียวมิดด้าม...

“ฮ๊า!...อึก...ฮือ”

ร่างบางเบิกตากว้างแล้วร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด...ร่างกายจุกแน่นทรมานจนอยากจะสลบไปซะ...ช่างน่าสงสารสัตว์กินพืชอ่อนแอก็ย่อมตกเป็นเหยื่อของนักล่าเป็นธรรมดา...

“อะ..อ๊ะ...อา...ฮึก”ไม่มีการหยุดรอเพื่อให้ร่างข้างใต้คุ้นชิน มีเพียงการขยับสอดลึกอย่างรุนแรงถี่ๆแสนปวดร้าวที่ร่างสูงมอบให้...มีแต่เพียงความใคร่...

“อ้ะ...อา...อือ”แม้จะมีเสียงครางหวาน แต่ดวงตากลมโตกลับไร้ซึ่งความรู้สึก...มันเจ็บปวดจนใจด้านชาไปหมดแล้ว...สติก็ดูเหมือนจะเริ่มหลุดลอยไปเรื่อยๆไม่อยากรับรู้ความโหดร้ายอีกแล้ว...

“อะ...อา...ฮ้า!”ร่างบางกรีดร้องคราง กระตุกเกร็งปลดปล่อยเป็นครั้งสุดท้ายแล้วสลบทันที...

“อืม...อา”ร่างสูงครางออกมาเมื่อใกล้ถึงจุดสูงสุดกระแทกกายหนักๆสองสามครั้งแล้วปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนเต็มช่องทางที่เต็มไปด้วยเลือด... แล้วเค้าก็........

<Tsunayoshi ’s Part>

“โยชิ...สึนะโยชิ...”แรงสะกิดเบาๆที่ต้นแขนทำให้ผมสะดุ้งตื่นทันที

เพียะ!

O_O หะ คุณฮิบาริออกไปนะ”   เมื่อลืมตาขึ้นก็เจอหน้านิ่งๆของคุณฮิบาริใกล้ๆ ผมก็เลยตบหน้าเขาด้วยความโกรธแค้นทันที โดยฝ่ายที่ถูกตบกำลังจ้องมองแบบอึ้งๆ

“นี่นายมาตบหน้าฉันทำไมเนี่ย-*-”คุณฮิบาริคลำรอยตบที่ขึ้นเป็นรูปฝ่ามือแดงๆเบาๆ ดวงตาเรียวสีดำฉายแววขุ่นมัวเล็กน้อย

“ยังมีหน้ามาพูดอีกหรอ โหดร้าย แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณทำกับผม!” ผมพูดแล้วชี้ไปที่ร่างกายที่บอบช้ำจากการกระทำที่ต่ำช้าของร่างสูง เค้ามองตามแล้วถามแบบงงๆ

“ฉันไปทำอะไรให้นาย ที่ปลุกนายไปกินข้าวเนี่ยนะโหดร้าย?”

เอ๊ะ เดี๋ยวก่อนเมื่อก้มดูสภาพตัวเอง ปรากฏว่ามันเป็นปกติไม่ว่าผมจะพยายามแง้มสาบเสื้อชุดยูกาตะดูกี่ครั้งไม่มีแม้รอยขีดข่วน รึว่ามันคือความฝัน...จินตนาการของผมนี่มันช่างบรรเจิดนักไปฝันว่าคุณฮิบาริเป็นเจ้าพ่อ sm ซะได้...  ผมค่อยๆเงยหน้าขึ้นไปสบตากับดวงตาเรียวรีที่เริ่มฉายแววโหดเล็กๆแล้วหัวเราะแห้งๆใส่หน้าคุณฮิบาริ

“แหะๆ ขอโทษนะครับ คือว่าผมฝันร้ายน่ะ^^;

“ถึงกับตบหน้าฉันเนี่ย นายฝันถึงฉันยังไงกันแน่บอกมาซะ=_=+” ลางร้ายเริ่มมาเยือนเมื่อร่างสูงงัดทอนฟาคู่ใจเตรียมพร้อมจะประหาร?แล้ว

“เอ๊ ผมยังไม่ได้กินข้าวนี่นา ผมไปกินก่อนนะครับคุณฮิบาริ บ๊ายบาย>_<;” 

ผมพูดแล้วรีบวิ่งหนีออกจากรัศมีทอนฟาทันที.... แค่คุณฮิบาริตอนปกติตัวเป็นๆนี่ผมก็แทบจะฉี่ราดแล้ว ช่างเป็นความฝันที่น่ากลัวจริงๆ ผมคงจำติดตาจนลืมไม่ลงเลย...


                

Love-tsuna27 : โย่ รีดเดอร์ทุกคนไม่รู้ว่าแต่ง SM ถูกใจรึเปล่าแต่งอยู่นานเลย เนื่องจากไรท์เตอร์ผู้นี้ไม่เคยแต่งแนวนี้มาก่อน 555 สุดท้ายก็เป็นแค่ฝันของทูน่าเพราะฟิคเรื่องนี้คุณฮิออกจะใจดี? เม้นให้หน่อยน้า กลับไปเม้นที่ตอนนะจ๊ะ ขอบคุณมากฮ่ะ (+{}+)


[NC -Love Criminal -- Chapter 6 (KHR)] (AlaudixGiotto)

Chapter 6 ::  หลบหนี! (Run away!)

                “จะทำอะไร ปล่อยฉันลงนะ! ....โอ๊ย!

ร่างสูงไม่พูดพร่ำทำเพลงแบกร่างบางพาดบนบ่าเดินตรงไปยังห้องนอนของตัวเอง  แล้วโยนร่างที่อยู่บนบ่าลงบนเตียงนอนหนานุ่ม  ร่างสูงใหญ่โถมกายทาบทับร่างใต้อาณัติตน แล้วเริ่มต้นซุกไซ้ซอกคอขาวนวลของร่างบางที่ถึงแม้จะผ่านการวิ่งจนเหงื่อท่วมมาแต่ก็ไม่ได้ทำให้กลิ่นกายหอมอ่อนๆของร่างบางลดน้อยลงเลย...

                “อะ หยุดนะ บอกว่าให้หยุดไง! อื้อ!

                ร่างบางร้องห้ามอย่างตื่นตระหนกเมื่อฝ่ามืออุ่นร้อนของร่างสูงเริ่มไล้เข้ามาภายใต้เสื้อเชิ้ตจนมาหยุดเคล้นคลึงอยู่ที่ยอดอกสีหวานทั้งสองข้างแรงๆ แล้วแนบริมฝีปากร้อนรุ่มลงบนกลีบปากบางของร่างข้างใต้อย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน.....ปลายลิ้นหนาตวัดเกาะเกี่ยวความหอมหวานภายในโพรงปากบางอย่างไม่รู้จักพอ ...ราวกับจะแกล้งให้ร่างเล็กกว่าขาดอากาศหายใจ...

                “อือ....อื้อ!..อึก.”

                เรือนกายขาวนวลพยายามดิ้นและสะบัดหน้าหนีจากการรุกล้ำที่ริมฝีปากจนปอยผมสีทองอ่อนนุ่มปลิวไสวไปมา...ร่างสูงจึงจำต้องผละจูบออกมาอย่างเสียมิได้...

                “แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก....”

                เสียงหอบหายใจหนักๆดังขึ้นทันทีหลังจากที่ร่างสูงยอมปล่อยให้ริมฝีปากสีสดได้เป็นอิสระ....ปากบางที่เผยอออกเล็กน้อยจากรสจูบดุดันเมื่อครู่มีหยาดน้ำใสประปรายตรงมุมปากเล็กน้อยดูแล้วเหมือนกำลังเชิญชวนโดยไม่รู้ตัว

....ไม่ว่าจะเป็นตอนไหนร่างตรงหน้าก็สามารถทำให้ร่างสูงเสียการควบคุมได้เสมอยามที่ได้ใกล้ชิด...จนนานวันเข้ามันเริ่มก็ก่อตัวเป็นนิสัยเสียบางอย่างขึ้นมาภายในจิตใจของเขาซะแล้ว....นิสัยเสียๆที่อยากจะขังคนๆนี้ไว้กับตัวเองตลอดไป...ไม่อยากปล่อยให้ร่างบางหนีเขาไปไหนได้ทั้งนั้น

“หึ แค่จูบก็หมดแรงแล้วเหรอ...นั่นมันแค่เริ่มต้นเท่านั้น...อย่าพึ่งเหนื่อยสิ...”  ร่างสูงกระซิบเสียงหยอกเย้าพลางใช้มือเกลี่ยปอยผมสีทองที่ลงมาปรกหน้าร่างบางออกให้

“แฮ่กๆ อย่ามาแตะต้องตัวฉัน...”

ร่างสูงหาได้สนใจเสียงร้องห้ามอย่างสั่นกลัวนั้นไม่... มือหนาลงมือกระทำหน้าที่ของมันโดยการถอดกางเกงขายาวและชั้นในของร่างบางออกจนเผยให้เห็นต้นขาเรียวสวยที่พยายามหุบเข้าหากันไม่ให้ร่างสูงแตะต้องส่วนอ่อนไหวกลางลำตัวของตนเองได้...

“อ๊ะ! อะ ฮ้า!

ถึงกระนั้นยังไงเรี่ยวแรงของเขาก็ไม่มีทางสู้ร่างสูงได้เลยแม้แต่นิด อเลาดิจับเรียวขาขาวแยกออกจากกันแล้วใช้มือกอบกุมส่วนไวต่อความรู้สึกของร่างบาง ขยับมือปรนเปรอมันช้าๆก่อนจะเพิ่มความเร็วขึ้นเรื่อยๆ...จนร่างบางต้องหลับตาแน่น...

“อ๊า!  อ่า  อึก  อื้อ!

                เสียงครางหวานหูถูกเปล่งออกมาจากลำคอเมื่อไม่สามารถทนต่อแรงกระทำที่เบื้องล่างได้  ชั่วขณะหนึ่งร่างบางรู้สึกเหมือนตนเองกำลังล่องลอย ...ในหัวเริ่มว่างเปล่าและเต็มไปด้วยสีขาวสว่างจ้า...แต่แล้วอยู่ๆทุกอย่างก็กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอันโหดร้ายอีกครั้ง...นัยน์ตาสีส้มฉ่ำเยิ้มรื้นไปด้วยหยาดน้ำตาอย่างทรมาน เมื่อถูกร่างสูงกลั่นแกล้งโดยการบีบส่วนปลายไม่ให้ร่างบางปลดปล่อยความต้องการภายในกายออกไปได้

“อึก  อือ อเลาดิ ...ทะ ...ทรมาน....”

“ผมไม่ให้คนที่ฝ่าฝืนคำสั่งอย่างคุณมีความสุขได้ง่ายๆหรอก” ร่างสูงกระชากเน็กไทมามัดที่ปลายส่วนอ่อนไหวร่างบางเอาไว้อย่างแน่นหนา...แล้วเริ่มปลดเปลื้องเสื้อผ้าตัวเองออก

“อื้อ  ฮึก  อ๊า!  จะ... เจ็บ!  ฮึก  ฮือ”

ร่างบางกรีดร้องอย่างเจ็บปวด  เมื่อร่างสูงกระแทกกระทั้นกายเข้ามาภายในตัวแรงเกินไปโดยไม่ได้ใส่ใจช่องทางด้านหลังที่คับแคบเลยสักนิด...หยาดน้ำใสไหลอาบลงมาข้างแก้มร่างบาง...รู้สึกเจ็บปวดราวกับร่างกายถูกฉีกออกเป็นชิ้นๆ...ร่างสูงยังคงขยับตัวแทรกกายเข้ามาอย่างถี่เร็วขึ้นเรื่อยๆตามความพอใจของตนเองจนถึงปลายทางของอารมณ์ปลดปล่อยน้ำอุ่นร้อนในช่องทางด้านหลังของร่างบาง...ไม่สนใจร่างภายใต้ที่กำลังบิดเร้าเพราะไม่สามารถปลดปล่อยความต้องการออกมาได้   

“แฮ่กๆ  อ่า  อเลาดิ เอา..เน็กไทออก...”

ร่างสูงไม่ปล่อยให้ร่างบางได้พักหายใจนาน มือหนาพลิกร่างบางให้อยู่ในท่านอนหงายแล้วเริ่มขยับตัวช้าๆ อีกครั้ง  ร่างบางครางและกัดฟันพูดเสียงตะกุกตะกักเมื่อร่างกายเขาแทบจะทนต่อไปไม่ไหวแล้ว

“มันสมควรแล้วเหรอที่ผมจะต้องทำตามคนที่คิดจะหนี อย่างคุณ”  อเลาดิถามเสียงแผ่วเบาขณะที่ก้มหน้าลงไปหยอกล้อยอดอกสีหวานแล้วเคลื่อนตัวสอดกายหนักๆ

“ฮึก อ่ะ  ขะ ขอโทษ  ฉันจะ..อา...ไม่หนีอีกแล้ว...” 

“พูดสิ..ว่าคุณเป็นของผมคนเดียว...แล้วผมจะยอมลดโทษให้....”

“ฉะ ฉัน ฮ้า! เป็นของ....นายคนเดียว...อื้ม” 

ทันทีที่ริมฝีปากบางเอ่ยคำที่ต้องการออกมา ร่างสูงก็ประกบริมฝีปากกับร่างภายใต้อาณัติตนอย่างอ่อนโยนจนร่างบางเผลอใจเต้นไม่เป็นระส่ำเมื่อร่างสูงปฏิบัติกับเขาอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...ฝ่ามือหนาจับข้อมือที่ถูกใส่กุญแจมือของจีอ๊อตโต้ขึ้นมาคล้องคอตนไว้และเคลื่อนลงไปแก้เน็กไทแสนอึดอัดนั่นออกให้  ก่อนจะรูดรั้งแกนกายร่างบางประสานไปกับจังหวะการขยับตัวของตัวเอง...

“ฮ่า ... อ๊ะ อ๊า  อเลาดิ  อ๊า! มะ ไม่ไหวแล้ว...อ๊า!!!

“อืม..”

ร่างบางขยับสะโพกสอดรับร่างสูงด้วยความเสียวซ่าน  เสียงหวานครางสุดเสียงเมื่อถึงจุดสูงสุดของอารมณ์ ร่างกายกระตุกเกร็งปลดปล่อยน้ำขาวขุ่นออกมา  เช่นเดียวกับร่างสูงที่ครางในลำคอแผ่วเบาแล้วปลดปล่อยน้ำรักเป็นครั้งที่สองในช่องทางอ่อนนุ่มจนร่างบางรู้สึกได้ถึงบางสิ่งที่พุ่งฉีดเข้ามาภายในกายตน  เมื่อร่างสูงถอนแกนกายออกหยาดน้ำขาวขุ่นมากมายก็รินไหลลงมาตามเรียวขาเพรียว...

“แฮ่ก แฮ่ก”

“....ti amo...

สิ้นเสียงกระซิบถ้อยคำสารภาพภายในใจของร่างสูง  ลมหายใจของร่างบางก็ค่อยๆสม่ำเสมอจนเข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด...ร่างสูงพิจมองใบหน้าสวยยามหลับใหลนิ่งเงียบดังต้องมนตร์สะกด....พลางนึกขันตัวเองในใจ.....และแล้วผมก็มาตกม้าตายซะได้....ให้ตายเถอะ  ยังไงผมก็ไม่ยอมปล่อยคุณไปง่ายๆแน่ จีอ๊อตโต้....


.................................................................

 
Love-tsuna27 : กลับไปเม้นให้ไรท์ที่นี่ด้วยนะ